Tussenruimte (drieluik)

er is een adem

tussen woorden

waar niets hoeft

behalve zijn

licht breekt de muur

de stilte draagt geluid

en jouw blik - 

een anker

een zacht gebaar, trillend

alleen een vinger

die wijst naar iets

dat altijd al klopte

Tussenruimte 2

ik zie hoe jij ademt

tussen wat niet gezegd wordt

ongedwongen

ben je gewoon

jouw ogen vangen het licht

laten muren zacht opensplijten

en in de stilte hoor ik

hoe jij alles draagt

een vinger, nauwelijks bewogen

wijs je naar iets

dat ik al kende

maar nu pas

durf te voelen

Tussenruimte 3

jij zegt niets

en toch

adem ik dieper

in de ruimte 

die jij openhoudt

je blik

— helder, ongewild teder —

breekt het licht

precies daar

waar ik vergeten was te voelen

in jouw stilte

hoor ik mijzelf

eindelijk

zonder schaamte

en dan 

alleen een vinger

een subtiel gebaar

alsof je wist

waar ik al die tijd al was

Maagd

er rommelt iets

diep vanbinnen

een storm van fluisteringen

die liefde verwarren

met schuld

stemmen zeggen:

zonde

alsof jij liefhebben 

een misdaad maakt

maar luister

het was nooit ingewikkeld

jij en ik

dat is de eenvoud

die alles overstijgt

alleen

de tijd —

altijd tegen

hij dooft het licht

dat juist had moeten branden

en dus zeggen we:

"nu even niet"

"misschien later"

"dit is niet het moment"

en maken we moeilijk

wat vanzelf sprak

het gevoel

dat duwt, trekt,

dat iets wil zeggen

maar wij zwijgen

om het niet vies te maken 

om het onbezoedeld

voor altijd

puur

onaangeraakt

maagdelijk

alsof dat iets heiligs is

dat je alleen mag bewonderen

maar nooit écht mag voelen

Ik ben dat

vandaag zat ik in stilte

en mijn lichaam was er niet

ik zag het oplossen 

in de lucht om me heen

atomen zichtbaar

toen ze uit elkaar vielen

ik hoorde de vogels

hun ochtendlied zingen

en hun klanken 

gingen dwars door mij heen

ik trilde

van hun lied

mijn lichaam was er niet

ik zat, maar ik zat niet

ik hoorde, maar ik hoorde niet

ik ademde, maar ik ademde niet

ik was vol en leeg tegelijk

als een oceaan

die alles bevat

en niets

ik voelde de golven door me heen gaan

nee —

ik was de golven en de oceaan

bewegend maar onbeweeglijk

geraakt maar onaangeraakt

toen de lucht 

mij doordrong

en me omhulde — werd ik lucht

ik werd de oceaan

ik werd het licht

ik werd de vogels

en hun lied

mijn hart was er niet

het was gevuld met Dat

mijn geest, eindeloze leegte

mijn ogen — ongezien — zagen alles

en daar verscheen

het beeld van de Geheime Tuin

ik zag mezelf

in elke leeftijd

dwalend met de vogels 

en de geur van rozen

toen ik zachtjes mijn ogen opende

was de wereld lichter

de bomen dansten sierlijker in de wind

hun kleuren goud 

in de ochtendzon

alles bestond

en niets bestond tegelijk

toen in de slaap uit mijn ogen wreef

wist ik het

onmiddellijk

Ik ben Dat

Denys Finch-Hatton

Out of Africa

landde jij in mijn huis

ik gaf me over aan jouw

vluchtige bezoeken

gesprekken over grootse geesten

verwante zielen, gelijk

geen ander

de beesten

wild was je 

onder de minachting

voor het gewone

stil in je liefde 

zocht je toevlucht

ongrijpbaar

en verdwenen voor zonsopgang

joeg je op andere horizonten

om terug te keren

toen het te laat was 

Haiku's

de maan rond en wit

trachtte de zon te kussen

de aarde ertussen

zwetend geweten

nachtelijk gelag en jij

dronken van liefde

Aurora (Kindle-editie op Amazon)

Aurora en Victor waren geliefden. Vijftig jaar later ontmoeten ze elkaar weer en geven ze hun liefde een nieuwe kans. Maar het verleden heeft een stem en Aurora een geheim. Is hun liefde groot genoeg om zich los te maken uit de klauwen van het verleden?

Aurora is een roman over de kracht van verbondenheid tussen twee mensen die overeind proberen te blijven in een maatschappij die hen voorschrijft hoe te leven. Schommelend tussen hoop en vrees, gevoel en verstand, verlangen ze slechts een ding. Elkaar.